Grappig!

Soms kom je hier hele andere gewoonten of gebruiken tegen dan in Nederland. Het zorgt bij mij niet zo snel meer voor een 'cultuurshock' maar er zijn wel dingen waar ik soms erg om moet lachen:

Als ik in de auto zit wil ik (op Van Dik Hout na :D bedankt!) geen Nederlandse muziek aan, maar juist zo'n lekkere Caribische beat. Anders had ik wel in Nederland stage kunnen gaan lopen. Daarom staat bij mij altijd de radio aan. Toen kwam laatst ineens Maroon 5 op de zender en even later Clocks van Coldplay. Verbaasd moest ik constateren dat deze hier ook Caribisch klinken. De helft van de Europese hits die ze hier draaien, wordt ondersteund met diezelfde beat als de plaatselijk muziekvaraties hebben. En grappig dat het klinkt! Het is niet iets wat je het hele jaar wilt horen, maar ik vraag me nu serieus af of de muziek bij ons gemiddeld ook niet erg eentonig klinkt. Maar lachen die muziek hier!

Ook grappig is de gewoonte van het winkelend publiek om de boodschappen door een hulpje van de supermarkt naar de auto te laten tillen. De eerste keer vroeg ik me al af waarom die jongen er met mijn boodschappen vandoor ging. Maar wel handig, want sjouwen is niet meer nodig zo. Helemaal hilarisch is de opening van de AH hier op Curacao. De vrouwelijke bevolking heeft het er -zwaar onder de indruk- een week lang over gehad en nog steeds zijn de rijen bij de kassa er niet te meten zo lang. Maarja wat hebben wij in Nederland niet? Jep: de jongens die je boodschappen naar buiten dragen. Bij de kassa duurt alles daarom twee keer zolang. Iedereen kijkt bedrukt naar het lege gangpad naar buiten. Waar zijn de sjouwers?? Boodschappen hopen zich op op de band, omdat mensen ze nu zelf in moeten pakken. Paniek, paniek. Een paar van die jongeren inhuren die blij zijn met de fooien als extra zakcentje en geen vrouw die meer last van haar rug krijgt van het tillen. Ja dan zijn wij Nederlanders lang zo slim nog niet.

Surfin', surfin'....

Vandaag ben ik bezig geweest met mijn middenpagina special over surfen op Curacao. Heel erg leuk allemaal :). Ik heb een adresje gekregen van een man die surfplanken maakt die je samen met hem kunt ontwerpen. Ook geeft hij wel eens les. Daar moet ik dus maar eens snel contact mee opnemen! Aansluitend op mijn bezoek aan Windsurfing Curacao ging ik naar Playa Kanoa, de surfhotspot van het eiland. Ik reed helemaal verkeerd en kwam in verlaten gebied. Langs de kant van de weg lagen verroeste auto's, liepen zwijnen, geiten en leguanen en lagen schoenen. Oei... Ik wil niet weten hoe in the middle of nowhere mensen hun schoenen verliezen. Na een tijdje rijden reed ik dan toch eindelijk bewoond gebied binnen, dacht ik... Allemaal huisjes met vissersboten en restaurantjes hier en daar. En allemaal onbewoond. Geen mens te bekennen, doodstil buiten. Ik heb gelijk mijn deuren op slot gedaan en ben verder gereden tot ik een huisje met levende planten zag. Daar bleek een oud vrouwtje te wonen aan wie ik de weg vroeg. Gelukkig was Playa Kanoa vlakbij. Overigens zonder surfers, want de golven van tien meter hoog bleken niet genoeg voor de profs. Ik kom wel weer eens terug. Met nog iemand.

Update

Een update is wel nodig onderhand. Afgelopen donderdag hadden we een feestje op de kazerne. Op een paar meiden na alleen maar mariniers aanwezig. En het was ook nog werk! Maar het is niet echt wenselijk om hier iets over te vertellen en al helemaal niet verrassend: alle vooroordelen over mariniers zijn waar, neem dat maar van mij aan :). Daarna nog even naar Cinco, daar kom ik vanaf nu ook nooit weer binnen. Mariniers kun je gewoon niet afschudden!

Zaterdag barbeque bij Rens thuis. Heeel veel vlees, dus dat hoef ik de rest van de maand ook niet meer te kopen. Onderhand zijn er ook plannen om bij Bas, een andere collega op de redactie, te gaan barbequen bij wijze van afscheid van zijn huisje. Een huisje aan zee met een spannende achtergrond. Er kwam ooit eens plotseling een duikboot naar boven, ook zwemt er geregeld een kudde dolfijnen voorbij of ziet hij een laagvliegende helikopter van de kustwacht. Ik ben benieuwd!
Zondag met een groepje naar de autobeurs geweest. Ja dat meen ik. Geen idee waarom, maar het was wel gezellig. Terwijl de mannen kwijlvlekken en vingerafdrukken op de auto's maakten, heb ik ze daar met de meiden uit staan lachen. Na een uitgebreide fotoshoot bij elke auto van een groot merk konden we weer naar buiten. En nu wacht ik af wat de uitslag van de wedstrijd is die eraan vast zat. Misschien heb ik de nieuwe Porsche wel gewonnen. Haha dat zou wel lachen zijn. Met de wegen hier is hij in 1 dag kapot.

Terugvlieg datum

De terugvliegdatum is gewijzigd: ik kom op 21 juni om 9.10 aan op Schiphol! Na die datum zat het echt nokvol: dan krijgen de Antillianen vakantie + dan is de temperatuur een beetje te houden in Nederland. Bij elkaar twee goede redenen om de familie in NL eens op te zoeken voor veel mensen hier.

Werken?

Er wordt nu al meerdere keren gevraagd naar mijn werk/stage. Dus ik denk dat ik daar maar eens iets meer over moet vertellen. Ik word hier goed aan het werk gezet en verveel me geen moment. Mijn auto is echt een uitkomst, want ik moet vaak naar dingen toe. Zo ben ik bij de opening van de Dierenambulance geweest, naar de Vakantiebeurs, heb ik een interview gehad met iemand van de Sociale Werkplaats en was ik bij de opening van een huis voor autistische kinderen. Nee ik zit niet stil!

Ook moet ik zeggen dat ik op sommige gebieden wel een beetje een slechte invloed heb. Zo hing er tot voor kort voor mijn neus een poster met allemaal modellen. Deze heb ik van de muur verwijderd en nu hangen er allemaal mooie mannen in de plaats. Een voorbeeld wat de andere vrouwelijk redactieleden al gauw volgden. Na de discussie over het homohuwelijk die hier de laatste tijd wordt gevoerd op de Antillen, heet de muur nu officieel de 'GayWall'. Achja, wij moeten er tegenaan kijken...

Ja we maken er wel wat van hier op de redactie. Het is absoluut geen saai werk, maar als je met een lang stuk bezig bent wil je ook wel eens iets anders zien dan een kale witte muur.

Vandaag had ik even geen zin in het eten wat er nog in mijn koelkast stond, dus ik ben eens langs de weg gestopt bij een klein Chinees zaakje. Ik bestel iets voor omgerekend nog geen vier euro om dat 's avonds op te kunnen warmen op kantoor. Maar wat daar uit de keuken werd gedragen was wel erg schrikwekkend veel! Daar kan ik morgen ook nog van eten. En zaterdag barbeque bij Rens, de chef. Dus al met al heb ik het maar weer lui :).

Salsaaaa

Overal waar je op het eiland komt, hoor je muziek. En overal waar je 's avonds komt en waar ook muziek is, wordt gedanst. Gisteren kwam ik op het strand een paar bekenden tegen waarmee ik 's avonds naar de film Kruistocht in Spijkerbroek ben geweest. Daarna gingen we door naar een salsabar. En dan zit je heel snel in het ritme! Iedereen danst hier, jong en oud. En de toeristen die dit niet gewend zijn en in Nederland met geen mogelijkheid op de dansvloer te krijgen zijn dansen vrolijk mee. Je moet wel, je heupen leiden een eigen leven. Ik heb de basis van de salsa nu ook een beetje geleerd en vanaf komende week moet ik er helemaal aan geloven: dansles :). Er is me van een paar kanten gezworen dat ze me ook niet van het eiland laten gaan totdat ik kan salsadansen. Aan het strand op een zwoele zomeravond met een gezellige groep dansen tot je er bij neervalt. Zwaar leven hier...

Maar nu ben ik een klein beetje misselijk. Op het strandje aan de Caracasbaai waar we zaterdag de hele dag waren, hebben ze veel leuke dingen om te doen. Ook kun je er heel goed snorkelen. Ik heb nog steeds geen snorkelset gekocht, maar het bleek niet nodig: er staat een steiger midden in de zee waar je op kunt liggen zonnen. Daar zat ik op met mijn benen in het water. Het duurde niet lang en er hingen allemaal van die Finding Nemo visjes aan m'n tenen. Geel/zwart gestreept. Prachtig!! Plotseling zwommen er ook lichtblauwe vissen tussen ter grote van een hand. Toen ben ik hem gesmeerd, want ze moeten niet veel groter worden. Dat was maar goed ook, want aan het eind van de dag kwamen Stefan en Reinier terug van het snorkelen (lichtelijk in paniek) omdat er een vis ter grootte van een mens voorbij zwom. Yeah right... yeah right!! We krijgen vandaag een persbericht binnen van een visser die het volgende in de Caracasbaai heeft gevangen. Waaaaaaaaaaaaaaaah. En ik meen dit heel serieus :S. Gelukkig is het zwemmersgebied afgeschermd, anders was ik nooit weer in het water gekomen. Pffff.

Route 66

De foto's zijn er eindelijk! Nog maar de helft, maar het begin is er. Kijk maar op mn hyves!



Vandaag moest ik voor een interview naar het westen van het eiland: naar Landhuis Groot Santa Martha. Prachtig gebied waar je dan doorheen komt. Het lijkt een beetje op een Amerikaanse Route, maar dan met cactussen en kleurige huisjes hier en daar. Met het raampje open door de bush-bush. Heerlijk! De plantage zelf stond vol bloemen en het uitzicht over de bergen was ook al super. Het eiland is rondom Willemstad echt niet groen, maar de kleurtjes zitten hem dus blijkbaar in het westen.




Gisteravond had ik een vakantiebeurs in het WTC. Het was vrij klein, maar wel heel gezellig. Vooral toen ik aan tafel kwam zitten bij de plaatselijke surfers. De ene smeerde me een paar windsurflessen aan, maar de ander heette me welkom op Playa Canoa: de surfplek to be! Als ik wilde kon ik daar komen golfsurfen. 'Bel maar even'. Okeej! Het is alleen wel een ander wereldje dan Mimizan, want je moet hier oppassen voor het rif waar de golven op breken. Daar kun je je behoorlijk aan openhalen.

Bloemetjes en beestjes

Ik blijf een beetje in de flora en fauna (en het eten) van het eiland hangen, maar dat houdt me op het moment het meeste bezig denk ik. Vandaag zag ik voor het eerst een kolibrietje! Die zijn lief, klein en hebben echt prachtige kleuren. Al kun je ze niet zo goed bekijken, want ze halen wat uit de bloemen en schieten dan direct weer weg.

Een van mijn honden is niet lief meer. Ik zag hem heen en weer racen door de tuin en zag dat er iets om zijn snuit gekruld zat. Wat dat was? De staart van een hagedis. Ik had al van Martin gehoord dat de honden hagedissen, varranen en alles wat verder voorbij loopt pakken, maar dit was wel heel confronterend. Iegh.

Toen ik deze week 's avonds uit mijn werk kwam, had ik heel erg trek in een vette hap. En aangezien de plaatselijke bevolking ook graag 's avonds nog even iets eet aan de kant van de weg in louche zaakjes met tralies voor de ramen, leek me dat ook een leuk idee voor een keer. Karko werd aangeraden; volgens de mannen bij het zaakje een soort vis. Ik eet geen vis, maar dit rook toch wel erg lekker samen met de frietjes en tropische saus. Dus proberen... Het was nog lekker ook! Niet meer toen ik een dag later vernam dat karko een reuzenslak is en dat het glibberige goedje dus helemaal niet van vissen afkomstig is. Waaaah. Heel raar, maar soms kan eten achteraf nog best smerig zijn.

Maar wat eten betreft ben ik mijn leven nu aan het beteren: elke dag groente, fruit en rijst of pasta. In het weekend bak ik aardappelen met zout. En omdat ik van mn moeder vlees moet eten, was ik vandaag zelfs op die afdeling in de supermarkt te vinden. Duur!! Maar wat is er wel goedkoop: de Unox worsten en alles van Mora. Dus ik heb een rookworst meegenomen en Carrero's voor mn eiwitten (zitten die erin?). Dat wordt dit weekend rijst met papaya, zucchini, tomaat en rookworst. Hahaha.

Oeps...

Ik moet nog even twee oeps-momenten kwijt op dit blog. Vorige week zou ik de koude kraan in de douche open draaien, maar draaide daarbij de hele knop van de kraan af. Gevolg: het water stroooomde eruit en dichtdraaien zonder dop is niet echt mogelijk. Maar hoe ga je hulp halen? Mn vinger zat in de kraan om het stromende water tegen te houden dat anders tegen de muren op zou spuiten. Uitkomst: sprintje naar mn mobiel en snel weer terug glibberen. Met mn vinger weer terug in de kraan heb ik Martin gebeld die me even later kwam redden. En me daarbij even wees op de knop onder de wasbak waarmee je het water afsluit... -oeps-
Vandaag toen ik naar mijn werk zou, deed mn bliep-sleutel van de auto het niet. Ik moest hem nu gewoon met de sleutel zelf opendraaien. Maargoed de auto wilde ook niet meer starten. Toen ik de knop voor de lichten bekeek was ik er al snel achter: lampen aan laten staan. -oeps- En ja: Martin en Valeszka stonden weer klaar met de snoeren om me binnen een paar minuten weer op de weg te helpen.

Plannen

Zooo... ik begin langzamerhand wel een idee te krijgen hoe mijn komende stageperiode eruit gaat zien. Er zijn nog zoveel dingen die ik graag wil doen hier. Meerdere leuke dingen heb ik al gedaan: Martin en Valeszka hebben me direct het eerste weekend Willemstad by night laten zien. Je krijgt echt kippenvel van de koloniale huizen die hier staan. Groots en prachtig, maar overschaduwd door de gedachte dat hier erg veel verdiend werd aan de slavenhandel. Een dag later bezochten we een 40-jarig huwelijksfeest inclusief de muziek, de dans en het eten van het eiland.

Afgelopen zaterdag zijn we te voet door Willemstad gegaan. Toevallig viel dit precies samen met de festiviteiten rondom Seú, het oogstfeest. Mannen en vrouwen in traditionele kleding fleurden de straten op en midden in de stad kwam de Caribische muziek van vier kanten tegelijk. De beroemde drijvende brug ging net open toen wij over zouden steken, dus we pakten het pondje. Een prachtig uitzicht op de Handelskade en zowel de wijken Punda als Otrobanda. Ik wil zo graag de foto's plaatsen! Zondag heb ik letterlijk onder een palmboom geslapen. Dat was niet helemaal de bedoeling. De palmboom wel, maar niet dat ik in slaap zou vallen tijdens het zonnen op het strand. Maar het moest gewoon zo zijn. Het nummer 'Breakaway' van Kelly Clarkson is nu echt helemaal compleet (...sleep under a palmtree...) en nu kan ik wel rustig zeggen dat dit gewoon mijn liedje is geworden. Het had zo moeten zijn. Het zeewater is trouwens heerlijk!

Okeej en nu de plannen: elk weekend wil ik een ander deel van het eiland zien, beginnende met de Caracasbaai komende zaterdag. Dat maakt deel uit van het onderwaterpark. Tuurlijk gaat mijn snorkelset + de onderwatercamera mee :). Verder wil ik nog met dolfijnen zwemmen. Dat kun je gewoon niet overslaan. In juni wil ik naar een ander eiland (Klein Curacao? Bonaire?). En als het even kan afstuderen. Het verzetten van de datum van terugreizen verloopt een beetje problematisch. Deze staat nu nog op 15 juni. Hopelijk kan de vriendelijke mevrouw van de KLM me hier nog een beetje bij helpen.

In een dampend busje het eiland rond

Nou, het ritme heb ik nu zeker te pakken! ’s Avonds kom ik al iets moeilijker in slaap en ’s ochtends ligt mijn bed nog veel te lekker. Verder is mijn leven niet echt vergelijkbaar meer met thuis. Als ik wakker ben, maak ik warm eten. Dat gaat in een magnetronbakje mee naar de redactie waar ik om 13.30 begin. Om 22.00 kan ik als ik geluk heb weer richting huisje. Het rijden begint al te wennen: lekker met mn raampje open cruisen, iedereen rustig rechts in laten halen en als er iets verkeerd gaat gewoon toeteren. Nee grapje, zó ingeburgerd ben ik nog niet. Al kan ik wel zeggen dat ik met de bekende Zuid-Amerikaanse busjes heb gereisd. Gewoon langs de weg gaan staan, hand opsteken en hopen dat je de goede richting op gaat. Propvol zitten ze en bepaald fris is het interieur niet te noemen. Maar wel spannend! Ik moest naar het noorden, maar kwam midden in het centrum verkreukeld en over de andere passagiers struikelend het busje uitrollen. Ander busje geprobeerd (het kost toch allemaal praktisch niks) en dat bleek ook niet goed te gaan. Maar gelukkig zijn de chauffeurs hier gek op geld. Laat de andere passagiers maar wachten: voor een gulden extra reed hij wel even om naar de plek waar ik moest zijn. Dat hoeven ze in Nederland niet te proberen.

De eerste dagen Curacao

Jaja, ik ben er! Op Curacao... De tien uren vliegen waren vrij snel om. Mede te danken aan de leuke films onderweg (Casino Royale en Flushed Away) en het heerlijke eten! Geslapen heb ik niet. Ten eerste was het gewoon spannend om steeds door de bewolking te vliegen, ten tweede hadden we echt heeeel veel turbulentie, komt door de oceaan ofzo :S en als laatste: ik wilde meteen in het ritme zitten van de klok vijf uren terug. Toch heb ik nog steeds niet het gevoel dat ik dat ritme te pakken heb, want ik val 's avonds als een blok in slaap (thuis nooit) en uitslapen lukt me ook niet echt.

De douanebeambte leek in eerste instantie een beetje moeilijk te doen, omdat het niet erg aannemelijk is dat iemand 104 dagen op een eiland blijft voor vakantie. Maar ze liet me het land toch in toen ik vertelde dat ik kwam afstuderen. Pfff gelukkig maar... Alouschka en Linda haalden me van het vliegveld en ik kon al gauw met eigen ogen m'n huisje zien, echt heel erg mooi! En het uitzicht is ook super! Ik moet alleen even heel erg wennen aan de hagedissen die overal lopen en de ENORME krab die we ineens voor de auto hadden. Aaaaaah!!!!! Vandaag heb ik eindelijk mijn auto gekregen. Echt een veel te mooie bak: op de redactie waren ze zelfs verbaasd. En nu moet ik zometeen voor het eerst (in het donker) met een automaat gaan rijden. Owjee...