GESLAAGD

Ik kreeg vanochtend het verlossende woord: GESLAAGD!!!! Wieeeh. Morgen vliegen we terug, dus ik hou het hierbij. Zie jullie in Nederland wel weer. Iedereen bedankt voor de steun in bittere tijden (yeah right) en alle lieve berichtjes. Doeeeei!!!!

Vacancione

Weinig nieuwe berichten en het emailverkeer ligt nagenoeg stil. Het is duidelijk: ik heb eindelijk vakantie! Joyce arriveerde ruim een week geleden. Eerst heel veel bijkletsen en daarna leuke dingen plannen. We hebben direct de eerste vrijdag met dolfijnen gezwommen. Echt geweldig hoe die beesten aanvoelen en hoe goed ze met mensen omgaan. Mijn camera is ermee opgehouden, dus de foto's volgen nog. Het meegetrokken worden aan hun vinnen was heel bijzonder, maar de sprong over de stok die we in onze handen hadden was echt geweldig. Die beesten zijn zo lenig, machtig en snel. Wow... we waren er stil van.

Zaterdag met de buggy's crossen, de rest van de week winkelen, parelwitte stranden bezoeken terwijl je met smoothies bediend wordt (need I say more? haha) en genieten van het eiland. Vrijdag hebben we tot uitputtens toe de Christoffelberg bedwongen. Echt een levensprestatie waar ik trots op ben. De rest van de dag lag ik uitgeput op bed, maar dat mag ook.

Dan als laatste nog een lijstje van onze zonden: heeeeel veel ijs bij de Mac eten en als afwisseling tijdens de grote stroomstoring bij de enige verlichte zaak van het eiland: Kentucky Fried Chicken weer ijs eten. Om even te checken of de gevangenen niet waren uitgebroken hebben we daarop Bon Futuro bezocht. Iegh eng afgelegen gebouw. En dan drie meisjes alleen -ai-. Het hoogtepunt van de week was toch wel het omweer kijken bij Caracasbaai. Geen flits te zien, maar wel twee enge auto's die het nodig vonden hun lichten ineens te dimmen toen we dichterbij kwamen. Toen wij er snel vandoor gingen bleven ze gelukkig staan hoewel ze ervoor toch echt aanstalten maakten om te vluchten. Later hoor je dan dat we er echt niet in het donker hadden mogen komen. Weer drie meisjes alleen -ai-.

Waaaaaaaaah

Zooooooooooow zeg, ik moet even tussendoor kwijt hoe mn eindgesprek net ging: ik krijg een 9 van m'n chef!! Nu ben ik in stille afwachting van wat het stagebureau op school er van gaat zeggen. Hopelijk blijft er iets van over. Maar m'n stage heb ik vast wel gehaald :) Feestje! Nog project afronden van vorig jaar en ik ben afgestudeerd. Binnen vijf dagen als het goed is.

Oei ik word gequote

Ik kwam er vandaag tot mijn schrik achter dat ik gequote wordt in regeringsmailtjes. Het Antillenhuis is een onderdeel van de Nederlandse regering en die verzamelt het belangrijkste Antilliaanse nieuws voor de media hier en in het buitenland. Als je daar ineens je naam in ziet staan is dat al raar. Maar toen ik net mezelf even googelde stond ik al helemaal verbaasd te kijken dat ze me nu ook al citeren op antillen.nu. Ja dat krijg je ervan als je zelf nieuws maakt. Wel eng nu ik me echt realiseer dat ik echt journalist ben.

Woesssh

Ik waaide gisteren over Curacao heen. Eerst een dagje winkelen met Wendy en bijna alle winkeltjes gehad. Daarna had ik nog een opdracht voor mn werk. Ik moest naar het feest van de Dolphin Academy (waar mensen met dolfijnen kunnen zwemmen). Daar hebben we van Margriet (jaja ik heb mijn contacten overal!) een rondleiding gehad in het Sea-aquarium. Inclusief dolfijnen en haaien spotten, zeesterren vasthouden en zeekomkommers -iegh- aaien. Ik was alweer helemaal blij dat ik dit allemaal kan doen. Toen kregen we na zevenen ook nog eens een lichtshow kado. Het begon boven zee te omweren en we konden de flitsen in de wolken zien. De warmte was drukkend, maar ik vond het ongelofelijk spannend allemaal.

's Avonds zouden we naar de film toe met een groepje, maar we waren al te laat. Ook hadden we nog geen tijd gehad om een hap eten naar binnen te werken, dus dat was een leuke besteding van de rest van de avond. Het ging er weer melig aantoe in het overigens prachtige restaurant 'De Kleine Wereld'. ''Hebben jullie geen gourmetstellen?" De ober fronste. "Uuuh nee sorry". Ik zat al te grinniken maar de anderen konden het nog wel even volhouden. "Kaasfondue dan?". Hihi. Later over het live bandje dat buiten op het terras aan de zee speelde: "Mogen wij ook even zingen, dan is er zometeen weer wat meer plek daar buiten." Aan het eind van de avond kon de ober ons wel schieten. Maar ik heb wel lol gehad! Voor de laatste keer met Wendy ben ik bang, want die vliegt donderdag al terug naar Nederland. Ik volg gelukkig pas twee weken later. Eerst vacancione!!

Hyper de melig

De afgelopen dagen/week zijn we hier op de redactie een beetje hyper de hyper. Dat komt voor een groot deel door de servers die crashten waardoor we allemaal informatie en telefoonnummers kwijt zijn. Een gezamenlijk dieptepunt willen veel mensen nog wel eens opvangen met humor. Onderhand heb ik een 'briefgeheim' in elkaar geknutseld: mensen kunnen naar de krant hun geheim sturen en dat wordt ondersteund met beeld (een foto of een plaatje). Deze waren met de crash ten onder gegaan, dus we bedachten er op de redactie zelf een. Dit zorgde voor hilarische teksten en beelden en resulteerde in 'Mijn vriend weet niet dat ook ik een byside heb'. Ook bestaat er hier een 'misverstand' over mijn nieuwe hobby. Volgens een aantal collega's doe ik niet aan salsa, maar aan paaldansen (afgeleid van het feit dat ik een keer met een lange jongen moest dansen op salsa toen toevallig de zoon van mijn chef kwam kijken). Na zo'n week moesten we natuurlijk gisteravond iets geks bedenken. We zijn in strandkleding in het duurste restaurant van het eiland gaan zitten tussen de jetset: Fort Nassau. Daar hebben we alleen een ijsje besteld. Voor Antilliaanse begrippen het duurste ijsje wat je kunt eten op Curacao. Maar het was gewoon ongelofelijk lachen om tussen rijke mensen te zitten en dan een doodgewoon bakje ijs te bestellen. Ik moet wel zeggen dat het ook het lekkerste ijs was wat ik ooit heb gegeten.

De mooiste dag

Ja hoor: het was weer raak vandaag. Ik mocht vergezeld van een paar knappe mariniers hun schip bekijken. De Hr. Ms. Urania ligt namelijk een weekje bij Curacao aan wal. Dit zeilschip waarop officieren worden opgeleid werd voor een ochtend beschikbaar gesteld voor de pers en enkele belangrijke mensen van de Konininklijke Marine ter Zee. Wat bleek nou: er zat een zeiltocht van twee uren aan vast. Er waren veel koude drankjes, luxe broodjes en vers fruit. Alsof dit nog niet genoeg was scheen het zonnetje erbij en spatte het koele water omhoog. Ik waan me al in een paradijsje sinds ik hier op het eiland ben, maar dit was toch helemaal het einde. Het kon blijkbaar nog beter. Dolfijnen!!! Heeeel veel dolfijnen. Ze deden allerlei kunstjes waarop van ons een applaus volgde. Er vloog er een vlak langs me heen. Wat een prachtige beesten. Mijn stage kan niet meer stuk, want deze ervaring heb ik maar weer mooi binnen.

Excuses voor de slechte foto's. De goede volgen nog (van andere mensen aan boord die niet staan te dromen als er dolfijnen voorbij springen)

Schoenen

Curacao is het schoeneneiland bij uitstek. Overal zijn schoenen en allemaal goedkoop! Feit is wel dat de vrouwen hier wat eleganter zijn dan in Nederland. En dat zie je ook weer aan -ja hoor- de schoenen. Schoenen die onze oma's dragen, verkopen ze hier niet. Wat ik in Nederland voor mezelf koop is hier bedoeld voor de oudjes (schrik) en wat de jongeren hier dragen is hipper dan hip. De hakken zijn veel hoger, het assortiment veel uitgebreider en de pasvorm beter. Nu zit ik wel met een aantal vragen:
- Hoe ga ik er op leren lopen?
- Hoe krijg ik mijn nieuwe collectie mee naar Nederland?
- Hoe ga ik ooit weer leuke (!) schoenen vinden in ons kikkerlandje?
Gisteren heb ik de hele dag gelopen op mijn nieuwe paar. Nu heb ik eerst een weekje rust en dan probeer ik het nog een keer. Het gaat best goed. Ik ben het trapje voor mijn huis al afgekomen. Voordat ik weer terug vlieg, lukt me dat nog een keer zonder hangend aan het muurtje met volle vaart tegen de mangoboom aan te vallen.

Koninginnedag

Op veler verzoek: een klein verslagje van Koninginnedag op Korsou! Het was een waanzinnig leuke dag. Overal drukte, kraampjes, warmte en heel veel eten. Veel mensen waren in het oranje gekleed en overal was muziek. Ontzettend interessant om te zien hoe een volledige stad uitloopt naar het centrum. Ik verbaas me er elk jaar ook weer over in Amsterdam. De twee steden vertonen kenmerken: ik zat even vast tussen dringende mensen op de Pontjesbrug. Heerlijk Nederlands sentiment inclusief de verschrikkelijke palingsound die erbij hoort. Gelukkig konden we de dag afsluiten met merengue en bachata in de club Asia de Cuba. Ik heb nog schoenen gekocht waar ik de komende maanden op ga leren lopen en een salsarokje voor de lessen. Dan ziet het er weer veel zwieriger uit! Vandaag is het Dag van de Arbeid, kortom: niks te doen in Willemstad behalve langdradige toespraken, hotdogfeesten en slapen.

Nick & Simon

Na een terrasje met Brigitte Kaandorp, een avondje stappen met Jan Jaap v/d Wal is het nu de beurt aan Guus Meeuwis en Nick&Simon. Er zijn nog geen foto's gescoord waarop zowel de redactieleden als deze bekende personen staan (die een optreden verzorgen op Mambo Beach), maar daar gaan we verandering in brengen. Eerst de hoofdredacteur er nog van overtuigen dat een interview en vrijkaartjes wel op zn plaats zijn :).

Elekshon 2007

Meppeler Courant 2006: Tweede Kamerverkiezingen. Antilliaans Dagblad 2007: Eilandsraadverkiezingen. Ik kan weer aan de slag! Het is niet normaal hoe groots er hier reclame wordt gemaakt voor de partijen. Elke auto heeft minstens zes vlaggetjes op zn dak en je hoort de hele dag alleen maar getoeter. vanochtend reden er de hele ochtend feestwagens voorbij met luide muziek en vrolijke kleuren. Vanavond mag ik me ergens in een partijgebouw wagen: tussen het feestgedruis een vrolijke quote scoren of in een depri-stemming hopen niet geslagen te worden als ik de vraag stel: 'En... wat vindt u van de uitslag?'

Goed, het is nu 1 uur 's nachts. Hard werkend Nederland staat alweer op en ik ben nog lang niet van de redactie af. Ik moet wachten op een snoertje dat met een collega mee is naar de feestende winnaar van de verkiezingen: de PAR. Er zullen wel wat biertjes en wijntjes doorheen gaan. Net als hier op de redactie trouwens. Als het snoertje terug is kan ik mijn foto's in het systeem zetten. Foto's van de nummer twee trouwens: de MAN. Ze waren niet in feeststemming, dus het was ook nog eens saai. Gaap...

Leuke vooruitzichten

Bedankt voor alle leuke reacties! Ik hoop dat het mijn laatste weken hier zo door mag gaan. Ja, ik spreek al van weken, nog maar negen in totaal!! Om het thuisfront even te inspireren wil ik een stukje uit een interview met een militair aanhalen wat hier gisteren in de krant stond: 'Het contact met het thuisfront is voor Ranes erg belangrijk. ,,Als ik een week geen post krijg dan voel ik me vergeten. De andere militairen ervaren het ook zo. Je kunt je niet voorstellen hoe belangrijk het is om post te ontvangen."' En dat is echt waar! Ranes was maar 4,5 maand weg en ik begrijp ook heel goed wat hij bedoelt. Ik heb tot nu toe al hele verassende dingen in mijn brievenbus gevonden. Een cd met op elke bladzijde een berichtje van vrienden, tijdschriften, foto's en hele lieve briefjes. Het is nu mijn beurt om eens wat op de post te gaan doen, ik weet het. En hopelijk kom ik dan na een zware dag afgebeuld thuis en wacht me daar naast een grote afwas en een warm bedje ook nog een envelop op me. Wie weet! Wat zeker is, is dat ik nu visite heb van tante Rie en we hele leuke dingen gaan doen. Vandaag kreeg ik daarbij ook nog eens te horen dat Joyce op 6 juni komt en vanaf dat moment ben ik helemaal hyper op de redactie te vinden. Jeeeeeh!!!! De komende negen weken worden super :D. En ik hoef in ieder geval niet alleen terug te vliegen. Wieeeh.

Reactie

Ik ben hier helemaal alleen -snif- en hou netjes mn blog bij. Op sommige dagen stijgt het aantal bezoekers met 20 tegelijk, maar niemand laat een reactie achter. En dat zou ik wel heel erg op prijs stellen! Al is het om te vertellen wat jullie in Nederland aan het doen zijn of hoe ik mijn blog kan verbeteren. Kan allemaal. Maar het is zo fijn om te weten dat ik voor iemand schrijf, dus bij deze de oproep om een reactie achter te laten. En dan niet mailen dat je mijn blog hebt gelezen zoals nu meestal gebeurt. Liefs :D

Plakkers

'Nee je hebt het mis', werd me gezegd toen ik duidelijk maakte dat ik niet van de plakkers hou, de kleine hagedisjes die naar verluid je huis schoon houden. Deze kruipen door kieren van ramen, maar komen (gelukkig) niet in de buurt van mensen. 'Plakkers zijn nuttige beestjes, net als de huisspinnen in Nederland'. Ja, dat betekent dan niet automatisch dat iedereen ook daadwerkelijk van spinnen houdt. Maar nu heb ik toch enige medelijden met de plakkers in mijn huis. Toen ik een tijd geleden de tuinslang op volle kracht aanzette, spoten er twee plakkers uit tegen de muur. Plat natuurlijk... Ook gisteren ontdekte ik dat er eentje tussen mijn deur was gekomen. Ik heb hem letterlijk platgedrukt. Zo kom je aan de Carawaraweg geregeld taferelen tegen van plakkers die op de meeste gruwelijke wijze om het leven zijn komen. Het doet me een beetje denken aan het boekje over de zelfmoordkonijntjes. Misschien moet ik er maar een vervolg op schrijven.

Lunchen in een duur hotel

Ik ben hard aan het werk: nog steeds. Aaneenvolgend lunchen, feestjes bezoeken, lunchen en feestjes bezoeken. Eten hoef ik haast niet meer mee te nemen naar de redactie. Ook vanmiddag weer naar het Floris Suite Hotel voor een lunch. Geen idee wat ik te eten kreeg. Er was een chefkok die allemaal ondefinieerbare hapjes produceerde. Het zag er prachtig uit, dat wel. Ik heb ook alles opgegeten en kwam er zo nu en dan pas met een volle mond achter wat ik aan het eten was. Hiernaast een kleine indruk van het hotel. Morgen moet ik naar een Bonairiaans feest, dat de plaatselijke Bonaire club vrolijk meeviert. Vervelend...

Finding Nemo

Eindelijk zag ik hem daar dan: Nemo! Of het hem echt was weet ik niet, maar het was wel een visje wat er erg op leek. In de helderblauwe zee van het Spaanse Water zwemmen duizenden felgekleurde visjes. Sinds kort weet ik dat ze gek zijn op brood en dat ze hun lunch het liefst nuttigen bij het gezonken schip dat niet ver de kust afligt. Op die plek moet je zijn als je gaat snorkelen. Toen we er zondagmiddag met een groep heen zouden zwemmen, heb ik bedankt. Nog geen tien minuten ervoor sprong er een grote Barracuda op uit het water. En ik mag ze niet, echt niet. Is het niet om de grote tanden, dan is het wel om het feit dat de meeste al gauw tegen de twee meter aan zitten. Daarom hield ik me dit keer bij de rand van het strand: ook daar zit vis. En daar was Nemo!! Ik schrok van de prachtige kleur, moest daarna lachen (het zeewater zat tot achter in mn keel) en toen ik naar lucht happend boven water kwam, bedacht ik me dat ik alweer de onderwatercamer was vergeten. Grrr...

Trots :)

Toen maandag de krant in de bus viel, kon ik niet anders dan glimlachen, een traantje wegpinken en op de bank kruipen om de tekst eens goed door te spitten. Mijn 2,5 pagina's tellende artikel over surfen ziet er geweldig uit! Ik heb zelfs een doorlees gekregen op de front met een foto erbij :D. Ook deze week heb ik weer een groot artikel voor mn kiezen gekregen. Ja eigenlijk doe ik het zelf: je komt ergens voor een interview waar je niet veel van verwacht. Dan blijkt er weer iets geheel nieuws in te zitten en kan ik niet anders dan mijn invalshoek verleggen en extra informatie zoeken. Zo ook vandaag weer. Ik ging langs het pand van het Rode Kruis dat gebruikt wordt voor rampen als orkanen. De vrouw die ik interviewde vertelde over van alles en nog wat en liet een beetje doorschemeren dat de aanwezige spullen niet voldoende waren in het geval van een echt grote natuurramp. 'Dus u zegt eigenlijk dat Curacao helemaal niet klaar is voor een orkaan?', probeerde ik haar te ontlokken. 'Ja precies! Helemaaaal niet klaar', zei ze tot mijn verbazing. Daarna noemde ze veel cijfers, namen en voorbeelden die ik met een rotgang in m'n aantekeningenboekje noteerde. De kop van het artikel stond binnen een paar seconden vast en het uitwerken gaat nu ook als vanzelf.

Vanavond mijn eerste salsales, die me op dit moment al de nodige kriebels geeft. Brrr...

Grappig!

Soms kom je hier hele andere gewoonten of gebruiken tegen dan in Nederland. Het zorgt bij mij niet zo snel meer voor een 'cultuurshock' maar er zijn wel dingen waar ik soms erg om moet lachen:

Als ik in de auto zit wil ik (op Van Dik Hout na :D bedankt!) geen Nederlandse muziek aan, maar juist zo'n lekkere Caribische beat. Anders had ik wel in Nederland stage kunnen gaan lopen. Daarom staat bij mij altijd de radio aan. Toen kwam laatst ineens Maroon 5 op de zender en even later Clocks van Coldplay. Verbaasd moest ik constateren dat deze hier ook Caribisch klinken. De helft van de Europese hits die ze hier draaien, wordt ondersteund met diezelfde beat als de plaatselijk muziekvaraties hebben. En grappig dat het klinkt! Het is niet iets wat je het hele jaar wilt horen, maar ik vraag me nu serieus af of de muziek bij ons gemiddeld ook niet erg eentonig klinkt. Maar lachen die muziek hier!

Ook grappig is de gewoonte van het winkelend publiek om de boodschappen door een hulpje van de supermarkt naar de auto te laten tillen. De eerste keer vroeg ik me al af waarom die jongen er met mijn boodschappen vandoor ging. Maar wel handig, want sjouwen is niet meer nodig zo. Helemaal hilarisch is de opening van de AH hier op Curacao. De vrouwelijke bevolking heeft het er -zwaar onder de indruk- een week lang over gehad en nog steeds zijn de rijen bij de kassa er niet te meten zo lang. Maarja wat hebben wij in Nederland niet? Jep: de jongens die je boodschappen naar buiten dragen. Bij de kassa duurt alles daarom twee keer zolang. Iedereen kijkt bedrukt naar het lege gangpad naar buiten. Waar zijn de sjouwers?? Boodschappen hopen zich op op de band, omdat mensen ze nu zelf in moeten pakken. Paniek, paniek. Een paar van die jongeren inhuren die blij zijn met de fooien als extra zakcentje en geen vrouw die meer last van haar rug krijgt van het tillen. Ja dan zijn wij Nederlanders lang zo slim nog niet.

Surfin', surfin'....

Vandaag ben ik bezig geweest met mijn middenpagina special over surfen op Curacao. Heel erg leuk allemaal :). Ik heb een adresje gekregen van een man die surfplanken maakt die je samen met hem kunt ontwerpen. Ook geeft hij wel eens les. Daar moet ik dus maar eens snel contact mee opnemen! Aansluitend op mijn bezoek aan Windsurfing Curacao ging ik naar Playa Kanoa, de surfhotspot van het eiland. Ik reed helemaal verkeerd en kwam in verlaten gebied. Langs de kant van de weg lagen verroeste auto's, liepen zwijnen, geiten en leguanen en lagen schoenen. Oei... Ik wil niet weten hoe in the middle of nowhere mensen hun schoenen verliezen. Na een tijdje rijden reed ik dan toch eindelijk bewoond gebied binnen, dacht ik... Allemaal huisjes met vissersboten en restaurantjes hier en daar. En allemaal onbewoond. Geen mens te bekennen, doodstil buiten. Ik heb gelijk mijn deuren op slot gedaan en ben verder gereden tot ik een huisje met levende planten zag. Daar bleek een oud vrouwtje te wonen aan wie ik de weg vroeg. Gelukkig was Playa Kanoa vlakbij. Overigens zonder surfers, want de golven van tien meter hoog bleken niet genoeg voor de profs. Ik kom wel weer eens terug. Met nog iemand.

Update

Een update is wel nodig onderhand. Afgelopen donderdag hadden we een feestje op de kazerne. Op een paar meiden na alleen maar mariniers aanwezig. En het was ook nog werk! Maar het is niet echt wenselijk om hier iets over te vertellen en al helemaal niet verrassend: alle vooroordelen over mariniers zijn waar, neem dat maar van mij aan :). Daarna nog even naar Cinco, daar kom ik vanaf nu ook nooit weer binnen. Mariniers kun je gewoon niet afschudden!

Zaterdag barbeque bij Rens thuis. Heeel veel vlees, dus dat hoef ik de rest van de maand ook niet meer te kopen. Onderhand zijn er ook plannen om bij Bas, een andere collega op de redactie, te gaan barbequen bij wijze van afscheid van zijn huisje. Een huisje aan zee met een spannende achtergrond. Er kwam ooit eens plotseling een duikboot naar boven, ook zwemt er geregeld een kudde dolfijnen voorbij of ziet hij een laagvliegende helikopter van de kustwacht. Ik ben benieuwd!
Zondag met een groepje naar de autobeurs geweest. Ja dat meen ik. Geen idee waarom, maar het was wel gezellig. Terwijl de mannen kwijlvlekken en vingerafdrukken op de auto's maakten, heb ik ze daar met de meiden uit staan lachen. Na een uitgebreide fotoshoot bij elke auto van een groot merk konden we weer naar buiten. En nu wacht ik af wat de uitslag van de wedstrijd is die eraan vast zat. Misschien heb ik de nieuwe Porsche wel gewonnen. Haha dat zou wel lachen zijn. Met de wegen hier is hij in 1 dag kapot.

Terugvlieg datum

De terugvliegdatum is gewijzigd: ik kom op 21 juni om 9.10 aan op Schiphol! Na die datum zat het echt nokvol: dan krijgen de Antillianen vakantie + dan is de temperatuur een beetje te houden in Nederland. Bij elkaar twee goede redenen om de familie in NL eens op te zoeken voor veel mensen hier.

Werken?

Er wordt nu al meerdere keren gevraagd naar mijn werk/stage. Dus ik denk dat ik daar maar eens iets meer over moet vertellen. Ik word hier goed aan het werk gezet en verveel me geen moment. Mijn auto is echt een uitkomst, want ik moet vaak naar dingen toe. Zo ben ik bij de opening van de Dierenambulance geweest, naar de Vakantiebeurs, heb ik een interview gehad met iemand van de Sociale Werkplaats en was ik bij de opening van een huis voor autistische kinderen. Nee ik zit niet stil!

Ook moet ik zeggen dat ik op sommige gebieden wel een beetje een slechte invloed heb. Zo hing er tot voor kort voor mijn neus een poster met allemaal modellen. Deze heb ik van de muur verwijderd en nu hangen er allemaal mooie mannen in de plaats. Een voorbeeld wat de andere vrouwelijk redactieleden al gauw volgden. Na de discussie over het homohuwelijk die hier de laatste tijd wordt gevoerd op de Antillen, heet de muur nu officieel de 'GayWall'. Achja, wij moeten er tegenaan kijken...

Ja we maken er wel wat van hier op de redactie. Het is absoluut geen saai werk, maar als je met een lang stuk bezig bent wil je ook wel eens iets anders zien dan een kale witte muur.

Vandaag had ik even geen zin in het eten wat er nog in mijn koelkast stond, dus ik ben eens langs de weg gestopt bij een klein Chinees zaakje. Ik bestel iets voor omgerekend nog geen vier euro om dat 's avonds op te kunnen warmen op kantoor. Maar wat daar uit de keuken werd gedragen was wel erg schrikwekkend veel! Daar kan ik morgen ook nog van eten. En zaterdag barbeque bij Rens, de chef. Dus al met al heb ik het maar weer lui :).

Salsaaaa

Overal waar je op het eiland komt, hoor je muziek. En overal waar je 's avonds komt en waar ook muziek is, wordt gedanst. Gisteren kwam ik op het strand een paar bekenden tegen waarmee ik 's avonds naar de film Kruistocht in Spijkerbroek ben geweest. Daarna gingen we door naar een salsabar. En dan zit je heel snel in het ritme! Iedereen danst hier, jong en oud. En de toeristen die dit niet gewend zijn en in Nederland met geen mogelijkheid op de dansvloer te krijgen zijn dansen vrolijk mee. Je moet wel, je heupen leiden een eigen leven. Ik heb de basis van de salsa nu ook een beetje geleerd en vanaf komende week moet ik er helemaal aan geloven: dansles :). Er is me van een paar kanten gezworen dat ze me ook niet van het eiland laten gaan totdat ik kan salsadansen. Aan het strand op een zwoele zomeravond met een gezellige groep dansen tot je er bij neervalt. Zwaar leven hier...

Maar nu ben ik een klein beetje misselijk. Op het strandje aan de Caracasbaai waar we zaterdag de hele dag waren, hebben ze veel leuke dingen om te doen. Ook kun je er heel goed snorkelen. Ik heb nog steeds geen snorkelset gekocht, maar het bleek niet nodig: er staat een steiger midden in de zee waar je op kunt liggen zonnen. Daar zat ik op met mijn benen in het water. Het duurde niet lang en er hingen allemaal van die Finding Nemo visjes aan m'n tenen. Geel/zwart gestreept. Prachtig!! Plotseling zwommen er ook lichtblauwe vissen tussen ter grote van een hand. Toen ben ik hem gesmeerd, want ze moeten niet veel groter worden. Dat was maar goed ook, want aan het eind van de dag kwamen Stefan en Reinier terug van het snorkelen (lichtelijk in paniek) omdat er een vis ter grootte van een mens voorbij zwom. Yeah right... yeah right!! We krijgen vandaag een persbericht binnen van een visser die het volgende in de Caracasbaai heeft gevangen. Waaaaaaaaaaaaaaaah. En ik meen dit heel serieus :S. Gelukkig is het zwemmersgebied afgeschermd, anders was ik nooit weer in het water gekomen. Pffff.

Route 66

De foto's zijn er eindelijk! Nog maar de helft, maar het begin is er. Kijk maar op mn hyves!



Vandaag moest ik voor een interview naar het westen van het eiland: naar Landhuis Groot Santa Martha. Prachtig gebied waar je dan doorheen komt. Het lijkt een beetje op een Amerikaanse Route, maar dan met cactussen en kleurige huisjes hier en daar. Met het raampje open door de bush-bush. Heerlijk! De plantage zelf stond vol bloemen en het uitzicht over de bergen was ook al super. Het eiland is rondom Willemstad echt niet groen, maar de kleurtjes zitten hem dus blijkbaar in het westen.




Gisteravond had ik een vakantiebeurs in het WTC. Het was vrij klein, maar wel heel gezellig. Vooral toen ik aan tafel kwam zitten bij de plaatselijke surfers. De ene smeerde me een paar windsurflessen aan, maar de ander heette me welkom op Playa Canoa: de surfplek to be! Als ik wilde kon ik daar komen golfsurfen. 'Bel maar even'. Okeej! Het is alleen wel een ander wereldje dan Mimizan, want je moet hier oppassen voor het rif waar de golven op breken. Daar kun je je behoorlijk aan openhalen.

Bloemetjes en beestjes

Ik blijf een beetje in de flora en fauna (en het eten) van het eiland hangen, maar dat houdt me op het moment het meeste bezig denk ik. Vandaag zag ik voor het eerst een kolibrietje! Die zijn lief, klein en hebben echt prachtige kleuren. Al kun je ze niet zo goed bekijken, want ze halen wat uit de bloemen en schieten dan direct weer weg.

Een van mijn honden is niet lief meer. Ik zag hem heen en weer racen door de tuin en zag dat er iets om zijn snuit gekruld zat. Wat dat was? De staart van een hagedis. Ik had al van Martin gehoord dat de honden hagedissen, varranen en alles wat verder voorbij loopt pakken, maar dit was wel heel confronterend. Iegh.

Toen ik deze week 's avonds uit mijn werk kwam, had ik heel erg trek in een vette hap. En aangezien de plaatselijke bevolking ook graag 's avonds nog even iets eet aan de kant van de weg in louche zaakjes met tralies voor de ramen, leek me dat ook een leuk idee voor een keer. Karko werd aangeraden; volgens de mannen bij het zaakje een soort vis. Ik eet geen vis, maar dit rook toch wel erg lekker samen met de frietjes en tropische saus. Dus proberen... Het was nog lekker ook! Niet meer toen ik een dag later vernam dat karko een reuzenslak is en dat het glibberige goedje dus helemaal niet van vissen afkomstig is. Waaaah. Heel raar, maar soms kan eten achteraf nog best smerig zijn.

Maar wat eten betreft ben ik mijn leven nu aan het beteren: elke dag groente, fruit en rijst of pasta. In het weekend bak ik aardappelen met zout. En omdat ik van mn moeder vlees moet eten, was ik vandaag zelfs op die afdeling in de supermarkt te vinden. Duur!! Maar wat is er wel goedkoop: de Unox worsten en alles van Mora. Dus ik heb een rookworst meegenomen en Carrero's voor mn eiwitten (zitten die erin?). Dat wordt dit weekend rijst met papaya, zucchini, tomaat en rookworst. Hahaha.

Oeps...

Ik moet nog even twee oeps-momenten kwijt op dit blog. Vorige week zou ik de koude kraan in de douche open draaien, maar draaide daarbij de hele knop van de kraan af. Gevolg: het water stroooomde eruit en dichtdraaien zonder dop is niet echt mogelijk. Maar hoe ga je hulp halen? Mn vinger zat in de kraan om het stromende water tegen te houden dat anders tegen de muren op zou spuiten. Uitkomst: sprintje naar mn mobiel en snel weer terug glibberen. Met mn vinger weer terug in de kraan heb ik Martin gebeld die me even later kwam redden. En me daarbij even wees op de knop onder de wasbak waarmee je het water afsluit... -oeps-
Vandaag toen ik naar mijn werk zou, deed mn bliep-sleutel van de auto het niet. Ik moest hem nu gewoon met de sleutel zelf opendraaien. Maargoed de auto wilde ook niet meer starten. Toen ik de knop voor de lichten bekeek was ik er al snel achter: lampen aan laten staan. -oeps- En ja: Martin en Valeszka stonden weer klaar met de snoeren om me binnen een paar minuten weer op de weg te helpen.

Plannen

Zooo... ik begin langzamerhand wel een idee te krijgen hoe mijn komende stageperiode eruit gaat zien. Er zijn nog zoveel dingen die ik graag wil doen hier. Meerdere leuke dingen heb ik al gedaan: Martin en Valeszka hebben me direct het eerste weekend Willemstad by night laten zien. Je krijgt echt kippenvel van de koloniale huizen die hier staan. Groots en prachtig, maar overschaduwd door de gedachte dat hier erg veel verdiend werd aan de slavenhandel. Een dag later bezochten we een 40-jarig huwelijksfeest inclusief de muziek, de dans en het eten van het eiland.

Afgelopen zaterdag zijn we te voet door Willemstad gegaan. Toevallig viel dit precies samen met de festiviteiten rondom Seú, het oogstfeest. Mannen en vrouwen in traditionele kleding fleurden de straten op en midden in de stad kwam de Caribische muziek van vier kanten tegelijk. De beroemde drijvende brug ging net open toen wij over zouden steken, dus we pakten het pondje. Een prachtig uitzicht op de Handelskade en zowel de wijken Punda als Otrobanda. Ik wil zo graag de foto's plaatsen! Zondag heb ik letterlijk onder een palmboom geslapen. Dat was niet helemaal de bedoeling. De palmboom wel, maar niet dat ik in slaap zou vallen tijdens het zonnen op het strand. Maar het moest gewoon zo zijn. Het nummer 'Breakaway' van Kelly Clarkson is nu echt helemaal compleet (...sleep under a palmtree...) en nu kan ik wel rustig zeggen dat dit gewoon mijn liedje is geworden. Het had zo moeten zijn. Het zeewater is trouwens heerlijk!

Okeej en nu de plannen: elk weekend wil ik een ander deel van het eiland zien, beginnende met de Caracasbaai komende zaterdag. Dat maakt deel uit van het onderwaterpark. Tuurlijk gaat mijn snorkelset + de onderwatercamera mee :). Verder wil ik nog met dolfijnen zwemmen. Dat kun je gewoon niet overslaan. In juni wil ik naar een ander eiland (Klein Curacao? Bonaire?). En als het even kan afstuderen. Het verzetten van de datum van terugreizen verloopt een beetje problematisch. Deze staat nu nog op 15 juni. Hopelijk kan de vriendelijke mevrouw van de KLM me hier nog een beetje bij helpen.

In een dampend busje het eiland rond

Nou, het ritme heb ik nu zeker te pakken! ’s Avonds kom ik al iets moeilijker in slaap en ’s ochtends ligt mijn bed nog veel te lekker. Verder is mijn leven niet echt vergelijkbaar meer met thuis. Als ik wakker ben, maak ik warm eten. Dat gaat in een magnetronbakje mee naar de redactie waar ik om 13.30 begin. Om 22.00 kan ik als ik geluk heb weer richting huisje. Het rijden begint al te wennen: lekker met mn raampje open cruisen, iedereen rustig rechts in laten halen en als er iets verkeerd gaat gewoon toeteren. Nee grapje, zó ingeburgerd ben ik nog niet. Al kan ik wel zeggen dat ik met de bekende Zuid-Amerikaanse busjes heb gereisd. Gewoon langs de weg gaan staan, hand opsteken en hopen dat je de goede richting op gaat. Propvol zitten ze en bepaald fris is het interieur niet te noemen. Maar wel spannend! Ik moest naar het noorden, maar kwam midden in het centrum verkreukeld en over de andere passagiers struikelend het busje uitrollen. Ander busje geprobeerd (het kost toch allemaal praktisch niks) en dat bleek ook niet goed te gaan. Maar gelukkig zijn de chauffeurs hier gek op geld. Laat de andere passagiers maar wachten: voor een gulden extra reed hij wel even om naar de plek waar ik moest zijn. Dat hoeven ze in Nederland niet te proberen.

De eerste dagen Curacao

Jaja, ik ben er! Op Curacao... De tien uren vliegen waren vrij snel om. Mede te danken aan de leuke films onderweg (Casino Royale en Flushed Away) en het heerlijke eten! Geslapen heb ik niet. Ten eerste was het gewoon spannend om steeds door de bewolking te vliegen, ten tweede hadden we echt heeeel veel turbulentie, komt door de oceaan ofzo :S en als laatste: ik wilde meteen in het ritme zitten van de klok vijf uren terug. Toch heb ik nog steeds niet het gevoel dat ik dat ritme te pakken heb, want ik val 's avonds als een blok in slaap (thuis nooit) en uitslapen lukt me ook niet echt.

De douanebeambte leek in eerste instantie een beetje moeilijk te doen, omdat het niet erg aannemelijk is dat iemand 104 dagen op een eiland blijft voor vakantie. Maar ze liet me het land toch in toen ik vertelde dat ik kwam afstuderen. Pfff gelukkig maar... Alouschka en Linda haalden me van het vliegveld en ik kon al gauw met eigen ogen m'n huisje zien, echt heel erg mooi! En het uitzicht is ook super! Ik moet alleen even heel erg wennen aan de hagedissen die overal lopen en de ENORME krab die we ineens voor de auto hadden. Aaaaaah!!!!! Vandaag heb ik eindelijk mijn auto gekregen. Echt een veel te mooie bak: op de redactie waren ze zelfs verbaasd. En nu moet ik zometeen voor het eerst (in het donker) met een automaat gaan rijden. Owjee...

Leaving!

All my bags are packed and I'm ready to go. I'm standing here outside your door. I hate to wake you up to say goodbye. But the dawn is breaking, it's early morn. The taxi's waiting, he's blowing his horn. Already I'm so lonesome I could die.

So kiss me and smile for me. Tell me that you'll wait for me. Hold me like you'll never let me go. Cause I'm leaving on a jetplane. Don't know when I'll be back again. Oh babe, I hate to go.

Now the time has come to leave you. One more time let me kiss you. Close your eyes I'll be on my way. Dream about the days to come. When I won't have to leave alone. About the times, I won't have to say:

So kiss me and smile for me. Tell me that you'll wait for me. Hold me like you'll never let me go. Cause I'm leaving on a jetplane. Don't know when I'll be back again. Oh babe, I hate to go.

Weekend!

Het laatste weekend in Nederland heb ik goed besteed: zaterdag een dagje naar oma in Baarn. Om vijf uur gingen we richting Amersfoort om daar met de familie te wokken. Erg gezellig om iedereen weer eens te zien!

Zondag lui met Joyce op de bank 'Crash' gekeken. Ondertussen ruzie gemaakt met de jongens in Veendam, maar het resulteerde uiteindelijk toch nog in een hele gezellig avond in Groningen. Inclusief een Big Tasty, teveel cafeïne en een nieuwe stampub. Marc kwam ons halverwege de avond opzoeken en we hebben met zn drieën tot laat zitten kletsen.

Afscheidsfeessie

En toen was het vrijdag zover: afscheid nemen van mn vriendjes en vriendinnetjes :( Ik vond het echt heel gezellig en wil iedereen bedanken voor de kadootjes!! Met de meiden hebben we oude foto's bekeken, bijgekletst en gekke (nieuwe) foto's gemaakt terwijl de mannen zich bezig hielden met tennissen en het neerschieten van dingen (op de Wii Roland). 's Avonds met de hele groep naar Thialf toe om te schaatsen en daarna iets drinken in het café boven. Sommige zie ik nu ergens in de zomer weer terug, maar gelukkig hebben we eerst dinsdag de trouwerij van Thomas en Anne nog.

Dagje Grûn & Zwolle

Gisteren lekker geshopt in Groningen. Ik heb nu alles wat ik niet nodig had en zal er denk ik volgende week nog een keer op uit moeten. 's Avonds het eerste 'afscheid' gehad van Suzanne, Maaike en Denise. Ik vond het gezellie! Eerst bij een Italiaan gegeten tussen een paar vroege carnaval-clowns (bij het reserveren: komen jullie verkleed? Uuuh nee...) en daarna richting Assendorp naar het huisje van Denise. Zag er mooi uit! Ik kon de laatste trein terug nog halen en zag vol verbazing hoe vol de aller-aller-allerlaatste bus richting Drachten op vrijdagnacht is. Wat is er in het weekend in Drachten te beleven??

Nog twee weken...

Nog een dikke twee weken en dan zit ik op Curacao! Het liefst zou ik vandaag nog gaan, maar er moet nog genoeg gebeuren. Ik heb nu al het gevoel dat ik achter lig op Suzanne en Maaike met regelen. Dat komt omdat zij vaccinaties en een visum moeten hebben. Dat hoef ik allemaal niet... Nou ja... doe ik gewoon niet. Vanaf vrijdag gaat het dan echt gebeuren: winkelen voor muggenspul, zonnebrandcrème (die is met al die vakanties vorig jaar op geraakt) en zomerkleding. Daarna reis ik af naar Zwolle om afscheid te nemen van de meiden bij Denise in haar nieuwe huisje. Volgende week het afscheidsfeestje met mijn vrienden thuis en de dag erna met de hele familie uit eten. Ik bedoel; ik zou maar neerstorten ofzo :P. Met Joyce ga ik nog een dagje iets leuks doen. En ja, dat moet allemaal binnen twee weken. Gelukkig maar dat ik vandaag nog niet ga...

Geregel en gedoe

Het meeste is nu geregeld: ik vlieg op 2 maart om 12.10 en kom diezelfde dag (huh? ja dat kan als je terug in de tijd gaat hihi) om 17.00 aan op Aeroporte Hato, Curacao. Werkvergunning en stagevergunning zijn niet nodig: gewoon illegaal de grens over. Als 'toerist'. Tja, als je baas het goed vindt en je heel wat gedoe wil besparen op deze manier, neem ik dat graag aan.

Ik ben van maart t/m juni te vinden op de Carawaraweg 10 te Willemstad. Nee, ik kan beter zeggen: daar slaap ik 's nachts. Overdag werken en aan het strand liggen natuurlijk ;).

Wie zich geroepen voelt om nog even afscheid te nemen: vrijdagavond 23 februari vrij houden! Dan maken we er nog even een leuke avond van voordat ik iedereen pas weer in de Nederlandse zomermaanden terugzie. -Snuf-

Inpakken!

Ruim een maand vantevoren, maar het is wel nodig: mijn koffer staat al klaar! Vanaf 2 maart loop ik stage op Curacao bij het Antilliaans Dagblad. Aangezien het hier maar niet winter wil worden en het ook niet bepaald warm is, kan ik alvast een grote bende maken. De zonnebrillen, bikini's, boeken en zomerkleren slingeren al rond.

Ik ga helemaal alleen -slik- want Maaike en Suzanne reizen af naar Paramaribo, Suriname. Veel succes meiden!! Wat er allemaal gebeurt de komende tijd kunnen jullie bijhouden op deze blog.