Nick & Simon

Na een terrasje met Brigitte Kaandorp, een avondje stappen met Jan Jaap v/d Wal is het nu de beurt aan Guus Meeuwis en Nick&Simon. Er zijn nog geen foto's gescoord waarop zowel de redactieleden als deze bekende personen staan (die een optreden verzorgen op Mambo Beach), maar daar gaan we verandering in brengen. Eerst de hoofdredacteur er nog van overtuigen dat een interview en vrijkaartjes wel op zn plaats zijn :).

Elekshon 2007

Meppeler Courant 2006: Tweede Kamerverkiezingen. Antilliaans Dagblad 2007: Eilandsraadverkiezingen. Ik kan weer aan de slag! Het is niet normaal hoe groots er hier reclame wordt gemaakt voor de partijen. Elke auto heeft minstens zes vlaggetjes op zn dak en je hoort de hele dag alleen maar getoeter. vanochtend reden er de hele ochtend feestwagens voorbij met luide muziek en vrolijke kleuren. Vanavond mag ik me ergens in een partijgebouw wagen: tussen het feestgedruis een vrolijke quote scoren of in een depri-stemming hopen niet geslagen te worden als ik de vraag stel: 'En... wat vindt u van de uitslag?'

Goed, het is nu 1 uur 's nachts. Hard werkend Nederland staat alweer op en ik ben nog lang niet van de redactie af. Ik moet wachten op een snoertje dat met een collega mee is naar de feestende winnaar van de verkiezingen: de PAR. Er zullen wel wat biertjes en wijntjes doorheen gaan. Net als hier op de redactie trouwens. Als het snoertje terug is kan ik mijn foto's in het systeem zetten. Foto's van de nummer twee trouwens: de MAN. Ze waren niet in feeststemming, dus het was ook nog eens saai. Gaap...

Leuke vooruitzichten

Bedankt voor alle leuke reacties! Ik hoop dat het mijn laatste weken hier zo door mag gaan. Ja, ik spreek al van weken, nog maar negen in totaal!! Om het thuisfront even te inspireren wil ik een stukje uit een interview met een militair aanhalen wat hier gisteren in de krant stond: 'Het contact met het thuisfront is voor Ranes erg belangrijk. ,,Als ik een week geen post krijg dan voel ik me vergeten. De andere militairen ervaren het ook zo. Je kunt je niet voorstellen hoe belangrijk het is om post te ontvangen."' En dat is echt waar! Ranes was maar 4,5 maand weg en ik begrijp ook heel goed wat hij bedoelt. Ik heb tot nu toe al hele verassende dingen in mijn brievenbus gevonden. Een cd met op elke bladzijde een berichtje van vrienden, tijdschriften, foto's en hele lieve briefjes. Het is nu mijn beurt om eens wat op de post te gaan doen, ik weet het. En hopelijk kom ik dan na een zware dag afgebeuld thuis en wacht me daar naast een grote afwas en een warm bedje ook nog een envelop op me. Wie weet! Wat zeker is, is dat ik nu visite heb van tante Rie en we hele leuke dingen gaan doen. Vandaag kreeg ik daarbij ook nog eens te horen dat Joyce op 6 juni komt en vanaf dat moment ben ik helemaal hyper op de redactie te vinden. Jeeeeeh!!!! De komende negen weken worden super :D. En ik hoef in ieder geval niet alleen terug te vliegen. Wieeeh.

Reactie

Ik ben hier helemaal alleen -snif- en hou netjes mn blog bij. Op sommige dagen stijgt het aantal bezoekers met 20 tegelijk, maar niemand laat een reactie achter. En dat zou ik wel heel erg op prijs stellen! Al is het om te vertellen wat jullie in Nederland aan het doen zijn of hoe ik mijn blog kan verbeteren. Kan allemaal. Maar het is zo fijn om te weten dat ik voor iemand schrijf, dus bij deze de oproep om een reactie achter te laten. En dan niet mailen dat je mijn blog hebt gelezen zoals nu meestal gebeurt. Liefs :D

Plakkers

'Nee je hebt het mis', werd me gezegd toen ik duidelijk maakte dat ik niet van de plakkers hou, de kleine hagedisjes die naar verluid je huis schoon houden. Deze kruipen door kieren van ramen, maar komen (gelukkig) niet in de buurt van mensen. 'Plakkers zijn nuttige beestjes, net als de huisspinnen in Nederland'. Ja, dat betekent dan niet automatisch dat iedereen ook daadwerkelijk van spinnen houdt. Maar nu heb ik toch enige medelijden met de plakkers in mijn huis. Toen ik een tijd geleden de tuinslang op volle kracht aanzette, spoten er twee plakkers uit tegen de muur. Plat natuurlijk... Ook gisteren ontdekte ik dat er eentje tussen mijn deur was gekomen. Ik heb hem letterlijk platgedrukt. Zo kom je aan de Carawaraweg geregeld taferelen tegen van plakkers die op de meeste gruwelijke wijze om het leven zijn komen. Het doet me een beetje denken aan het boekje over de zelfmoordkonijntjes. Misschien moet ik er maar een vervolg op schrijven.

Lunchen in een duur hotel

Ik ben hard aan het werk: nog steeds. Aaneenvolgend lunchen, feestjes bezoeken, lunchen en feestjes bezoeken. Eten hoef ik haast niet meer mee te nemen naar de redactie. Ook vanmiddag weer naar het Floris Suite Hotel voor een lunch. Geen idee wat ik te eten kreeg. Er was een chefkok die allemaal ondefinieerbare hapjes produceerde. Het zag er prachtig uit, dat wel. Ik heb ook alles opgegeten en kwam er zo nu en dan pas met een volle mond achter wat ik aan het eten was. Hiernaast een kleine indruk van het hotel. Morgen moet ik naar een Bonairiaans feest, dat de plaatselijke Bonaire club vrolijk meeviert. Vervelend...

Finding Nemo

Eindelijk zag ik hem daar dan: Nemo! Of het hem echt was weet ik niet, maar het was wel een visje wat er erg op leek. In de helderblauwe zee van het Spaanse Water zwemmen duizenden felgekleurde visjes. Sinds kort weet ik dat ze gek zijn op brood en dat ze hun lunch het liefst nuttigen bij het gezonken schip dat niet ver de kust afligt. Op die plek moet je zijn als je gaat snorkelen. Toen we er zondagmiddag met een groep heen zouden zwemmen, heb ik bedankt. Nog geen tien minuten ervoor sprong er een grote Barracuda op uit het water. En ik mag ze niet, echt niet. Is het niet om de grote tanden, dan is het wel om het feit dat de meeste al gauw tegen de twee meter aan zitten. Daarom hield ik me dit keer bij de rand van het strand: ook daar zit vis. En daar was Nemo!! Ik schrok van de prachtige kleur, moest daarna lachen (het zeewater zat tot achter in mn keel) en toen ik naar lucht happend boven water kwam, bedacht ik me dat ik alweer de onderwatercamer was vergeten. Grrr...

Trots :)

Toen maandag de krant in de bus viel, kon ik niet anders dan glimlachen, een traantje wegpinken en op de bank kruipen om de tekst eens goed door te spitten. Mijn 2,5 pagina's tellende artikel over surfen ziet er geweldig uit! Ik heb zelfs een doorlees gekregen op de front met een foto erbij :D. Ook deze week heb ik weer een groot artikel voor mn kiezen gekregen. Ja eigenlijk doe ik het zelf: je komt ergens voor een interview waar je niet veel van verwacht. Dan blijkt er weer iets geheel nieuws in te zitten en kan ik niet anders dan mijn invalshoek verleggen en extra informatie zoeken. Zo ook vandaag weer. Ik ging langs het pand van het Rode Kruis dat gebruikt wordt voor rampen als orkanen. De vrouw die ik interviewde vertelde over van alles en nog wat en liet een beetje doorschemeren dat de aanwezige spullen niet voldoende waren in het geval van een echt grote natuurramp. 'Dus u zegt eigenlijk dat Curacao helemaal niet klaar is voor een orkaan?', probeerde ik haar te ontlokken. 'Ja precies! Helemaaaal niet klaar', zei ze tot mijn verbazing. Daarna noemde ze veel cijfers, namen en voorbeelden die ik met een rotgang in m'n aantekeningenboekje noteerde. De kop van het artikel stond binnen een paar seconden vast en het uitwerken gaat nu ook als vanzelf.

Vanavond mijn eerste salsales, die me op dit moment al de nodige kriebels geeft. Brrr...